Woensdag 29 juni

Vannacht vaak wakker geweest, er zat een hagedis op de muur, en niet dat ik nu gelijk bang ben, en ik weet ook wel dat hij niks doet, maar toch, elke keer bij wakker worden, ga je toch kijken.

Het alarm ging toch af, ondanks dat Sarumeyu er naar gekeken had, ik ga kijken of ik het zelf kan oplossen. Het gekke is dat je tegen de morgen toch in een diepe slaap valt. Ik schrok wakker van de wekker die ik nu eindelijk had, en ook moest gebruiken omdat ik om zeven uur morgens graag in de kerk wilde meedoen.

Het is toch iets vreemds als je nooit in de kerk komt, en hier was het ook nog katholiek, en ik daar de gebruiken niet zo goed van weet.

Bij binnenkomst was Herrie daar, hij zei , je kan wel voor in zitten, nou je begrijpt dat ging ik niet doen, ik wilde ook niet dat ik op iemands zijn plekje ging zitten, dus ging achter in zitten. Dit was ook een goede keuze. De sisters zaten ook allemaal achterin. De vrouwen die de dienst kwamen bezoeken, droegen allemaal een doekje op hun hoofd, ik had er geen , en ik hoop dat ze mij dat niet kwalijk namen. Ik deed zo goed als kan mee. De pastoor kwam later nog even bij me, en heette me welkom. Hij vertelde dat hij in Amerika had gestudeerd en nu terug was. Hij vertelde het enige wat deze mensen nodig hebben is liefde. Dat beaamde ik.

Bij het einde van de dienst komt iedereen je iets goeds toewensen. Nou ja bijna iedereen,. Ik besef dan ook wel dat ik nog een vreemde eend in de bijt bent.

Om kwart over acht kwam de kok weer met zijn eigen kleurrijke maaltijd, van vier kleine broodjes, en versierd op zijn manier. Ik zei tegen hem , your are a painter|

Voordat ik begon met eten, het ik een gebed gedaan, en daarna was ik zo geëmotioneerd, heb zo moeten huilen, niet van verdriet, of alleen zijn, maar van dankbaarheid, dat ik hier mag zijn. Dat ik het zo goed heb. Zit hier nog met tranen in de ogen. Ik hoop dat als de sister komt, het opgedroogd is, ik ga nu eindelijk met haar mee om te zien wat te doen in het hospitaaltje. Ik hoop daar van dienst te mogen zijn.

Ik heb net als iedereen hier, mijn huisje op orde gebracht, en alles geveegd.

En de koffer weer gevuld met dingen die ik toch niet gebruik of kleren die ik toch niet aandoe. Ik weet voor de volgende keer, als het zo bestemd is, wat ik mee moet nemen hier naar toe. Ik heb nu toch wel wat overbodige dingen mee. Maar ik had gewenst dat ik wel een muggenklapper mee had genomen.

Ik voel me verder goed, het is nog steeds een klein beetje nieuw hier. Vind sommige dingen ook nog wel spannend. Vandaag gaan de zusters naar het convent, begreep ik, en dan ben ik degene die in charge is. Dat zal best meevallen, ik maak het soms groter dan het is.

Sister Doreen, kwam om te zeggen dat ze nu zelf eerst ging eten, ze was druk met de patiënten geweest, daarna zou ze me ophalen.

Ik weet nog niet precies soms hoe ze het bedoeld, het laatste is wat ik wil dat ik een verantwoording voor haar ben, het zou andersom moeten zijn, ik wil graag hun ontlasten. Maar ik ga het nemen voor wat het is. Het is zo anders dan ik gewend ben. Ik kan me hier eigenlijk onthaasten, terwijl ik thuis, van alles en nog wat deed, de dag was helemaal gevuld daar met dingen te doen . Hier kan ik leren om ook niet te doen. Ik ben wel blij dat ik kan schrijven.

Ik kan hier nu niet met een boek gaan zitten en lezen, wat ik wel kan doen, is zo nog een beetje singalees leren. Tenslotte heb ikdat op de Ipad staan. En ik kan nu weer opladen. Ik heb nog een stekker gevonden die goed is om op te laden.

Om tien uur kwam sister Margaret mij ophalen, voor de rondleiding in het ziekenhuisje, dementiehuis , en ik vrouwen en mannen huis, ik weet even niet meer precies. Er komen zoveel indrukken op me af.

We gingen eerst naar het zusterhuis, hier heb ik thee gehad, met iets zoets erbij wat ze zelf gebakken hebben. Beetje uitgelegd wat mijn taken gaan zijn morgen, omdat de zusters weg zijn. Vanaf nu ben ik bereikbaar voor spoedgevallen, De security gaat helpen met de vertaling. Als er iets is , moet ik beslissen of ze naar het ziekenhuis moeten gaan, vind het wel een hele verantwoording.

Ik was wel diep onder de indruk, van wat ik zag, ik mag de vergelijking niet maken, maar het was wel triest. Het is bijna niet te omschrijven. Kale bedden, met wel een laken of iets met plastic, ook zag ik iets wat we in Nederland niet meer gebruiken , een soort van onderleggers . Of ze lagen stil in bed, of ze zaten waar ze zaten, vooral schrijnend vond ik de vrouwen die oud en moe waren, zitten op een stoeltje in de gang met niks van vermaak. En toch waren ze niet ongelukkig, maar het greep mij wel bij de keel. Ik liet niets merken, maar heb geprobeerd om contact te maken. Heb aan de zusters uitgelegd dat ik alles doe, omdat ik in het verleden ook mensen verzorgd heb, welke ook incontinent van ontlasting waren, Dus dat ze mij niet ontzien, tijdens de werkzaamheden. Morgen mag ik echt helpen, ik begin om half zeven en ga dan tot half acht door, dan mag ik ontbijten, en om negen uur, begreep ik iets doen van activiteiten, welke weet ik nog niet.. Ik laat het op me afkomen.

Mijn gevoel zei dat dit een situatie is ,welke wij al lang niet meer kennen. Er is alleen maar een bed, en meer niet.

Wat ik toen nog niet wist, is dat ik ook gebruik moest maken van de sisters.

Namelijk mr. Samson, kwam smiddags bij me,samen met Randika. Wat ik al eerder vertelde, hij wil dat ik de totale leiding op me neem omdat ik hier zes weken ben van de aan te leggen groente tuin. Samen met Rondika, die mag ik bellen voor alles, moet ik het regelen, We zijn naar de plek gegaan waar het moest gebeuren.

Ik begrijp nu pas dat ik het moet bedenken en uitvoeren, best wel een uitdaging, overmorgen ga ik om tafel zitten met diegene die ik erbij wil hebben.

Ik vind het een hele verantwoording moet ik eerlijk bekennen. Nadat ze vetrokken waren, dacht , ok, ik ga beginnen met uitzoeken welke bomen er gerooid moeten worden voor het hek om de dieren tegen te houden.

Aangezien ik nu een lange rok draag , gebeurde het volgende. Ik bleef haken achter prikkeldraad op zoek naar goede bomen die ik met een geel draadje wilde markeren.

Ik struikelde, en viel in het prikkeldraad. Het was allemaal bloed, ik geloof dat ik een souvenir mee naar huis ga krijgen. Er is een stuk huid opgeschoven van mijn onderarm.

Snel naar het huisje terug. Eerst maar eens alles afspoelen, en met pleisters een soort hechting gemaakt. Daarna op zoek naar iets wat er omheen kon.

Ik besloot een onderbroek in stukken te knippen, en deze met plakband bevestigd. Om nu een shirt in stukken te knippen vond ik een beetje zonde.

Daarna dacht ik ga naar het kantoortje misschien is er een kans dat ik iets op de i pad kan uitzoeken voor de moestuin. Maar dat is niet gelukt, de accountant die in bespreking was, ging het uitproberen met de wifi, maar helaas.

Ik zei , tomorrow we try again. Ondertussen was Mariyyan koffie voor mij aan het maken, en zij wilde met mij naar de sister. Naar een soort van Ehbo. Nu heb ik een echt verband.

Onderweg naar het kantoor kwam ik Herrie tegen , samen met een sister, die wilde iets, en ik begreep het verkeerd. Dezelfde zuster ging mij verbinden.

En met Mariyan erbij, kwam ik erachter, dat als ik vrij was, ik les zou mogen volgen voor de zorg. Dat ga ik misschien doen. Omdat het hier heel anders waarschijnlijk gaat als bij ons.En ik nieuwsgierig ben.

Er komt wel veel op me af , en ik hoop dat ik de verwachtingen waarmaken.

Morgen eerst maar eens werken in het hospital.

O ja dat vergeet ik nog te vertellen, ik zou vanmiddag om drie uur starten met puntenkleed, nou dat was nog geen succes. Ik had de tafels aan de kant, ik had natuurlijk hulp van mijn grote vriend. Ook hij kon de mensen er niet toe zetten om mee te doen. Ik laat dat maar even voorlopig. Wie weet later in deze weken.

Als de sisters terug zijn van het convent morgen, dan ga ik overleggen, wat en of niet te doen. IK wil ook het project goed laten lopen. En dat kost ook wel beetje tijd. Die mr. Samson heeft het hoog zitten met mij. En ik kan het aardig vertellen, maar moet het ook nog doen. Ik ieder geval ik ga foto’s maken. Van begin tot eind.

Ook hier is mij wel duidelijk dat de mensen liever niet teveel doen. Mijn taak is om ze over te halen om mee te werken, zodat als ik weg ben het ook nog loopt. Is een hele opgave, maar ik krijgt hulp van sister Randika, zij kan mij vertellen wie in staat is om te helpen. Ik vertel aan mr Samson, dat ik het op mijn manier doen, ik ga niemand dwingen, maar hij dacht er iets anders over. Ik begreep hem ook beter, toen hij vertelde dat de opbrengst van de tuin, kan verkocht worden aan de keuken, zodat ze er ook een beetje geld mee kunnen verdienen. En kijk dat is een goede om ze over de streep te krijgen. In ieder geval ik ga stinkend mijn best doen.

Nu ga ik eerst even niks meer doen, ga met voeten in emmer water zitten. En straks eten. Ik had nog wat over van vanmorgen, dat neem ik eerst.

De kok weet dat ik vanavond niks meer hoef. Het blijft een feit dat je hier echt niet zoveel eet. En ik nog steeds iets teveel krijg.

Het zal wel niet mogen, maar ik heb een soort van schnitzel aan de honden gegeven , die mij soms volgen.

Er lopen hier allemaal Chuckies rond, Sietske. Vanmorgen zag ik ook een puppie die dronk bij de moeder.

De koeien lopen hier vrij rond, vandaar dat er een hek om de moestuin moet.

Vanmiddag tijdens het rusten heb ik geluisterd opnames die ik gemaakt heb tijdens de opleiding essentie therapie, was zo leuk dat ik , weer opnieuw daar was tijdens de lessen die we hebben gevolgd. Claudette hoorde ik lachen ,en Alie haar flesje water , met de steentjes erin. Ik ben blij dat ik deze opnames mee heb, kan ik avonds ook naar luisteren, en ik leer ook weer opnieuw hoe het allemaal ook alweer zat.

Er zijn wel veel muggen ook binnen, ik probeer ze in toom te houden, heb een krant op tafel, maar sla wel,maar vaak mis.

Lekker mijn voeten in koud water, en heb nu eindelijk muziek , deze staat op de Ipod opgenomen last minut gedaan door Antje , het is me tot nu toe niet gelukt, maar alles is nu goed opgeladen en het geluid is ook nog mooi. Dus ik zing lekker hard mee, niemand hoort mij.

Alles onder controle.

En ik kan sms’en kom ik nu achter, dat voelt ook goed, zodat ik weet dat het thuis goed gaat. Ik zit wel aan de andere kant van de wereld, raar idee. Zo verschillend op deze aarde , dat ik nu werkelijk met eigen ogen kan zien hoe het hier is. De vrouwen zijn hier zo klein, bijna de helft van mij. Ik begrijp nu ook dat ze Herman Steur als een grote reus zien.

Ik heb ook tijdens het eten weer geholpen, en wat een muggen waren er, de bewoner nemen zelf al een bedekking mee , zoals een stuk papier of bordje.

E n ik zag een hele grote kakkerlak, ik heb ooit een kakkerlak gezien, maar deze was tien keer zo groot.

Vanmiddag de zusters uitgezwaaid, en hen een veilige reis gewenst en wat zij ook doen: God bless you!!

Berend had gebeld met mr Samson, en had gevraagd hoe het met mij ging.

Dat is erg mooi , dat ze ook van het bestuur in Holland nog even aan mij denken. Mr Samson kon zeggen dat het uitstekend met mij ging.

Het begint al een beetje als thuis te voelen, ik herken mensen, zij mij natuurlijk helemaal. En ik krijg het door waar alles is.

Vanavond een soort ritueel gedaan, een brief geschreven en verbrand , waarom dit ritueel, omdat je het dan letterlijk van je af kan schrijven, de pijn die je nog met je meedraagt , deze wil ik nu kwijt. Hier zijn veel kokosnoten, deze kon ik goed gebruiken bij het ritueel.

En ik heb tijd genoeg om van me af te schrijven.

Voor vandaag genoeg geschreven.