1 juli ’16

Vanmorgen de wekker weer op vroeg om 5.55. Daarna Nescafé, aankleden en beetje opruimen. Om half zeven was ik weer present, sister Nila en sister Maikel stonden al weer klaar. Ik had gisteren op internet even gekeken hoe het werkt om op een mobiele telefoon de taal om te zetten van Nederlands naar het engels. Waarom ?

Omdat sister Maikel een samsung telefoon had gekregen van bevriende Nederlanders. Alleen alles was nog in het Nederlands. Ze dacht waarschijnlijk, hier is een kans om dit te veranderen. Ik vertelde, ik beloof niks maar ga mijn best doen. Jammer dat ze vandaag de telefoon niet mee had genomen. Ik wil het graag voor haar doen.

Dus wie weet kan ik het morgen in orde maken voor haar.

Ik zei in een eerder stukje dat ze 12 uren werkten, maar dat klopt niet , ik hoor van Nila dat ze diensten van 8 uren hebben. Nila is morgen vrij, ze werken 6 dagen in de week, en ik weet dat Maikel zondag vrij is.

Maikel kan goed engels, ze vroeg mij of ik ook naar de kerk wilde om 7.00 . Ik vertelde neeee, ik ga jullie helpen. Zondag weer een mogelijkheid om naar de kerk te gaan. Ik heb geholpen om een mevrouw weer in bed te krijgen, ondanks dat ze niet zwaar van gewicht was, was het zwaar. Morgen kan ik proberen uitleggen hoe het anders kan. Dat het minder zwaar kan zijn.

Sister Doreen vertelde mij vanmiddag dat ze me gemist had ik de kerk.

Ik vertelde haar , dat ik hard aan het werk was . Dat was prima.

Had ik al verteld, dat de vrouwen bij de vrouwen werken? Behalve voor het uitdelen van de medicijnen en verbinden van wonden dan gaan ze ook naar de kant van de mannen.

Om negen uur, ging naar het dementie huis. Ik zag Herrie al zwoegen in de tuin van de sisters, hij wilde daar graag mee door gaan, en hij zei , je red het wel.

Ik zei ja hoor. Ik wilde vandaag iets anders doen. Had de jeu de boule ballen mee, en mandala’s van thuis. Bij binnenkomst zag ik ze zitten aan tafel met een soort plastic duplo. Ik vond dat schrijnend.

Ik ging er tussenin zitten, en geprobeerd met handen en voeten contact te maken. Ze begrepen al snel wat de bedoeling met de jeu de boule ballen was. Dit hebben we een half uur gedaan. Daarna de mandalas op tafel, twee waren echt in staat om in te kleuren. De rest niet. Ze zijn ook nooit in mijn beleving naar school geweest. Dus hoe hou je een krijtje vast ? De meesten heb ik geholpen .

Ondertussen een beetje neuriën en zachtjes liedjes zingen, van veilig in Jezus armen, tot huilen is voor jou te laat. De namen heb ik op geschreven zo goed als , maar de meesten zijn zo moeilijk.

We waren druk bezig en ik hoorde ineens verdachte herkenbare geluiden vlak bij ons. Een bewoonster, die echt erg dementerend was, moest overgeven. Ik snel op zoek naar een zuster. Korte metten, hup de mevrouw uit de stoel op een soort douche stoel, emmer met water over de grond, en ze veegde het zo de tuin in. Mevrouw weer terug in de stoel, en de dag ging verder.

De klok die aan de muur hangt liep een uur achter, daar werd ik attent op gemaakt door Ruth. Ik begreep dat dit al een lange tijd zo was. En vroeg aan de zuster zal ik hem even goed zetten? Hij was stuk zei ze. Ik wil het graag proberen zei ik.

Ik mocht niet zelf op de stoel staan , dat deed zij, en het is gelukt, de klok staat nu op de juiste tijd.

Daarna even bijkomen in mijn huisje, heb met opzet geen airco aan, om te wennen aan de hitte. En ook om beetje te besparen aan energie.

Ik wil op deze momenten geen Nederlandse dingen doen. Geen boek of luisteren naar opnames van de opleiding, dat wil ik bewaren voor na zes uur. Dan ga ik de dingen doen die mij aan thuis doen denken.

Ik weet dat er nog enkelen mij willen volgen, maar heb geen emailadres, ik weet van Annie Hilverda, en ik weet het van Anja dat ze willen volgen. vanmiddag gelezen in een mail.

Zouden jullie willen vragen als ze niet zijn toegevoegd om hun mail adres.

Dan kan ik dat nog doen.

Ik zou hier op facebook kunnen, als er internet is, maar dat doe ik met opzet niet. Wil hier zoveel mogelijk leven in het hier en nu.

Om half 12 zat iedereen weer in het restaurant. Vandaag zag ik dat ze iets anders aten, wel rijst , maar ook kip en nog paar dingen. En een toetje, van groen gelei. Als ik het goed begrepen heb, komt dit zo nu en dan met behulp van steun buiten het dorp.

Soms zijn er niet genoeg bordjes, dan wordt er gezocht ,en komen er bordjes tijdje later overal en nergens vandaanvoor, al die tijd moeten ze wachten.

Er zijn altijd vier tot zes opscheppers, en vandaag wilden ze een grapje met mij doen. Dat ik moest opscheppen. Ik zei , dat is goed hoor, you can go home.

Om half een , terug en weer ander shirt aan. Even liggen en singalees oefenen.

Uur of twee ging de telefoon, de accountant belde, ik had hem gevraagd om mij te bellen als mr Samson er aan zou komen.

Het zou gaan over mijn nieuwe project. Het aanleggen van een moestuin.

Ik was goed voorbereid. Heb verteld , zo wil ik het graag. En wilde graag zijn mening over de verdiensten als er oogst zou zijn/ Ik had twee opties, of je geeft ieder die mee wil doen , een klein stukje om te bewerken en water te geven. Bij de oogst is dat dan ook je verdienste. Of je doet met zijn allen, en alles wat verkocht wordt aan de keuken, komt in een potje en wordt een keer in de week verdeeld over de bewoners die werken.

Maar dat is van latere zorg. Mr Samsung vertelde ook dat de mental doctor, wie dit mede bedacht had, ook patiënten wilde sturen die niet helemaal in orde waren. Ik zei hoe meer zielen hoe meer vreugde.

Al met al, maandag gaan we beginnen. Er komt een tractor met een man die het om gaat ploegen. Ook gaan we palmbomen rooien voor het maken van een omheining. Zo het gaat gebeuren.

Voor mij is dit een tweede kans, ik werkte voorheen op de tuin op mijn vorige werk in Noordburgum, daar werd ik onderuit geschoffeld, letterlijk en figuurlijk. Vandaar dat ik ontslag moest nemen. En nu in wildvreemd land, willen ze mij als leader van het hele project, hoe mooi kan het zijn , om de balans weer terug te krijgen. Het is zeer speciaal, dat je word gewaardeerd om wie je bent.

Vind ook zo fijn dat iedereen blij is dat ik er ben. Dat er zoveel geknuffeld wordt.

Omdat mr Samson er toch was, kon ik vragen, of ik in het Herman Steur huis mocht kijken voor spullen welke daar in een kast lagen. Roelie van het Nederlandse bestuur had deze meegenomen om zo nu en dan iets te doen met de bewoners.

Omdat ik morgen weer naar het dementie huis ga. En misschien ligt er nog iets wat ik kan gebruiken. Ook wilde ik graag naar binnen om te zien waar en hoe Herman Steur gewoond heeft.

Ik weet dat ik daar binnenkort naar toe ga, maar als ik eerlijk ben. Blijf liever in dit huisje. Als Els weggaat , dan wil ik hier zo wie zo weer naar terug. Ik laat het even los, misschien kunnen we ook samen hier zijn.

Ik heb wat pollepels meegenomen en ballen, en een soort van poortjesspel.

Morgen ga ik met de ballonnen en pollepels werken, en daarna weer met kleuren. Ik probeer anderhalf uur daar te zijn. Tot nu toe is dat gelukt.

Heb ook een paar vaatdoekjes en een thee doek meegenomen, dat gebruiken ze hier niet, en ik vind het wel handig.

Terug in de office gebeurde het volgende:

We zaten aan tafel met zijn allen toen er een klein mevrouwtje binnenkwam.

Zij was zo druk aan het praten. Er was iets aan de hand. Ik schrok een beetje ik dacht dat ze zich bezeerd had. Maar nee gelukkig niet.

Zij is 92 jaar, en maakt de kleding van de sisters, en ook voor zichzelf. Ze heeft een naaimachine gekregen van iemand uit Nederland. maar daar was iets mee.

Dus de machine ging naar de reparateur, maar die kon hem toch niet maken.

Hij vertelde haar, dat ze helemaal niet kon naaien, en daar was ze zo gebelgd over. Dat dat wilde ze aan mr Samson vertellen, en het mooiste was, ze heeft het probleem zelf opgelost. Ondertussen deed ze anders niet dan over mijn haar strijken, en kussen. En ik kreeg een uitnodiging om bij te mogen kijken.

Dat ga ik morgen dus doen. En ik dacht, misschien wil ze wel een rok voor mijn maken , omdat hier een heerlijke dracht is. Ze wilde ook nog wel een blouse maken, maar op een voorwaarde dat ik ook stof voor haar koop, zodat ze zelf ook nog iets kan maken.

Ik vertelde dat ik het jammer vond dat de taal zo moeilijk was. Kreeg een compliment, Samson zei , no.. you are working with emotions, and that the people feel here. Ik moet ook wel met handen en voeten soms werken om iets duidelijk te maken. Maar nogmaals fijn dat je welkom bent.

Ik had verteld over de eerste avond hier, dat ik me wezenloos geschrokken was. Ze hadden wel verteld dat er nachts een soort dier is die buiten rondloopt en over de daken dendert. Ik weet nu wat het is. Het is een mangoest, heb de plaatjes gezien op internet, nou weet ik wel zeker dat ik avonds niet meer naar buiten ga. Het is een enorm beest kan wel 1meter 20 worden. Het lijkt op een kat, maar dan groter. Het kon ook geen eekhoorn zijn, die is veel lichtvoetiger. Deze mangoesten maken zoveel lawaai op het dak. Dat je moet wel schrikken als je net hier net nieuw bent.

Over dieren gesproken, wat zag ik vanmiddag, ik dacht het is een grote dikke mug, of kever, maar bleek een zwart kikkertje te zijn.. Eerlijk ben ik daar ook niet zo blij mee. Maar kan het handelen. Die mangoesten eten zowel hagedissen als kikkers, dus dat is weer een voordeel , hoef ik als ik er geen eentje zie, niet meer zo op scherp te staan.

Ik heb een gesprek met Mariyan, ik vertelde dat ze weduwe was, met paar kinderen. Zij vroeg mij, of als ik iets niet at, dat zij dat mocht hebben voor haar kinderen. Spontaan zei ik ja. Maar eigenlijk mag dat niet. Vandaag had ik de kans om te zeggen dat ik het haar graag zou willen geven, maar dat ik het niet doe, ik wil graag eerlijk zijn en niet hoeven te liegen. En ik wil niet dat zij haar baan daardoor verliest . Ik vertelde als ik wegga, ik haar iets wil geven, wat ze kan gebruiken, en daar kan niemand iets van zeggen. Ik heb een mooie engelenbeker meegenomen van thuis, deze ga ik sister Doreen geven als ik wegga. En ik heb nog klein engeltje die ga ik ergens in het zusterhuis neerleggen. Ik mag toch nog een keer bij hun eten.

Zij zijn de Salvatorian sisters.

Xxx grytsje eliza xxx