7 juli ’16

Weet even niet te beginnen, zit vol met emoties.Ik zit hier nu om mijn verhaal van vandaag op te schrijven.Heel goed geslapen, en vanmorgen rustig de dag beginnen.Even koffie en daarna door naar Hospital.

om negen uur naar voren, naar kantoor toe, even kijken naar de mail en naar de reacties van iedereen.

Ik wacht op de tractor, er is me beloofd dat hij vandaag echt zou komen.

Om een uur of elf wilde ik graag even naar het sewing mevrouw, ik had haar gevraagd om van een lange broek een korte te maken ,en van een andere broek het naadje te maken. Samen met Mariyan er naar toe.

Ik dacht wat ga ik haar geven, en zoals jullie weten heb ik een kistje met van alles erin. Ik zag , en ik had een leuk idee. Er zat namelijk ook nog iets in wat ik ooit gekregen heb van een mevrouw uit Talma State, een speldenkussen, als ik zeg, dan weten de Talma gangers waarschijnlijk wie ik bedoel. 123 dat was haar kamernummer. Ook had ik twee klosjes garen mee, zwart en wit. En een pakje naalden. Ik dacht hoe toepasselijk is het om dat te geven.

Wat zou onze bewoonster van Talma State dat leuk hebben gevonden. IIk denk zelf dat ze van boven meekijkt. Dat haar eigen gemaakte speldenkussen bij een oude dametje in Sri Lanka terecht zou komen. Dat had zij en ik toen niet kunnen bevroeden toen we beiden nog op het Anker zaten.

Maar daar was de tractor ook, ik vertelde aan Mariyan dat wil ik graag eerst regelen. Zodat de man weet waar hij naar toe moet, en wat hij moet doen. Ik vertelde de man van de tractor ik wil mee boven op de tractor. Iedereen keek verbaasd en zei , neeee, neeee.

Maar ik doe het toch. Samen naar de tuin to be. Ik heb aangegeven waar en wat ik wil.

Daarna terug naar het sewing vrouwtje. Ik kon het niet in het openbaar geven. Omdat het niet leuk is voor de anderen. Ze letten in een kleine gemeenschap altijd op elkaar. Net zoals bij ons in Nederland.

Vanmiddag na het uitdelen van het eten, gekeken hoever hij was,. Ik ben erg blij, het gaat goed. Het wordt een prachtige mooie rechthoekige tuin. Het is wel zanderig, nu moeten we gaan bemesten. Ik was zo blij dat het nu eindelijk iets van vorm krijgt.

Om twee uur terug naar het office. In het zaaltje ernaast was een vergadering. Onder leiding van mr Samson.. Ik kon mooi even op de computer, en alvast iets sturen naar jullie/

En de bijbehorende foto s. opgestuurd.

Nu zitten we allemaal weer hier aan mijn tafel. Nila, de sisters , Samson en ik.

Kon ik vertellen wat ik gedaan had. Ook verteld over gisteren dat ik gekeken had in de handicap place, vandaar de emoties van mijn eerste regels. Als ik mijn ogen dicht doe, en het plaatje weer voor me zie, wordt ik weer verdrietig.

Ik was vol vuur, omdat het mij zo geraakt heeft wat ik gezien heb. Ik weet niet of hij het begrepen heeft. Maar ik heb verteld vanuit mijn hart, en dat is altijd goed.

Mr Samson hoort het aan, en draait zich om , hij gaat het gesprek verder voeren met de andere in het singalees.

Ik ga weer op mijn computrer verder en wacht wel wat komen gaat.

Ook het verhaal dat ik op de tractor zat , kwam voorbij. Dat vonden ze grappig. Trouwens de inmates ook, iedereen kwam naar buiten om te zien wat er aan de hand was.

Ik heb ook vanmorgen een gesprek gehad met een man die zijn eigen tuintje heeft. Hij wil mijn adres , en wil me een kaart sturen met oud en nieuw. Ik mag later nog foto maken van tuintje, nu zo op de foto. Hij was bij mijn huisje, hij verzamelde koeienpoep voor zijn tuintje.

Ik vertelde hem over het project, dat dat ook net iets voor hem was. En er zelf iets mee kon verdienen. Hij kon goed engels, de groenten van zijn tuintje gaan naar de sisters. Ze hoeven er niet voor te betalen. Ook zegt hij, dat hij gezond is, nog nooit heeft gedronken of gerookt. En hard werken is goed voor de mind.

Nu kan ik vertellen dat mr Samson goed geluisterd heeft. Nila heeft alles opgeschreven in het engels, en ik heb een kopie van het gesprek. Wat ik heb bereikt, is dat er nu smorgens 3 zusters zijn, en smiddags twee.

Gelukkig voor de zusters. Dat er nu meer hulp is. Ik ben blij dat ik in ieder geval dat heb bereikt hier.

Daarna gesprek gehad met Sunil de driver, ook weer over het spirituele. Het gaat over, hoe je doet in het leven, het lijkt wel wat op spreekwoord wie goed doet, goed ontmoet. Hij vertelde mij dat het nog verder ging, het gaat door op je kinderen. Waarop ik weer kon vertellen dat je het kan laten stoppen. Door zelf bewust te zijn, en te vergeven, en vanuit je hart leven. Het gaat te ver om hier te vertellen hoe dat allemaal zit.

Hij vroeg mij, of ik de film al gezien had, welke als promotie film is gemaakt van het dorp ongeveer tien jaar terug. Kan ook langer geleden zijn. Ze waren in de film nog aan het bouwen van het dementie huis. Dat is door een mevrouw uit Nederland geschonken.

Nu kan je zien dat veel dingen veranderd zijn, of aan vernieuwing toe Zo ook de fotos van het ziekenhuisje. Dat lijkt nu totaal niet meer op wat er toen was. Ook was er toen een tandartshuis gebouwd, maar ik kan nu wel zien dat er geen gebruik van wordt gemaakt.

Herman Steur deed in het filmpje een oproep om te blijven steunen, dat blijft hangen in mijn hoofd.

Ik hoop op 22 juli de man van de gemeente ook te kunnen overtuigen, dat Sri Lanka ook iets zou moeten doen. Ook hebben ze nog steeds de steun nodig van ons in Holland.

Even tussen door, Mariyan, de security, zij wil graag een man. Wie weet is er belangstelling vanuit Holland. Ik heb natuurlijk niet zoveel manlijke volgers, maar je weet maar nooit.Ze vroeg me, heb je het al opgeschreven. Zo bij deze.

Later om een uur of vijf samen met mr Samson, naar het project gelopen. Uitgelegd hoe ik het wil hebben. En wat verder te doen. We waren beiden blij. Dit is voor mij een goede dag. Hier wordt ik blij van. De jongens kwamen ook weer, om een start te maken met de omheining. Ik zei, there are my heroes. Het is hard werken , de grond is hard ,en er moeten nu eerst betonnen palen de grond in. Bij het teruglopen begon hij weer over de trekker , vond hij zo leuk dat ik daar boven op had gezeten.

Terug in het kantoor, of eigenlijk de ontvangstruimte, alles opgeruimd, alles weer in de rugzak.

Samen met sister Doreen teruglopend. Onderweg kwamen we Josef tegen, het bleek dat hij niet meer wilde eten. Ik heb hem voor morgen drie kussen beloofd, maar dat hij dan wel moet eten.

De kok kwam met donuts, drie stuks aanzetten, erg lekker denk ik. Ik neem vanavond een of twee bij de koffie en de andere bewaar ik voor morgen. Heb de spaghetti die ik vanmiddag niet op kon, vanavond gegeten.

Jellie , mijn plek op mijn hand wordt steeds kleiner. Misschien dat er een stukje wild vlees overblijft als bobbel , maar misschien ook niet. Ik heb er geen last meer van. Doe nog wel kleine pleister om het wondje bijelkaar te trekken.

Vraag aan de hondenkenners onder ons. Mijn waakhond, ligt voor mijn hek. En als ik wegga , zit ie bijna onder mijn rok, en slikt mijn benen. Hij loopt echt stijf achter me aan. De inmates doen dan van ksssst weg balla. Ik vind niet erg dat hij meeloopt , maar dat andere liever niet.. Wat moet ik doen.?

Wat een tractatie vanavond de donuts , het leek wel feest. Ondanks dat ik al aan een genoeg had, nam ik er toch nog een tweede, zo lekker, ook de chocola die erop zat. Nu nog eentje voor morgen avond.

Liefs grytsje