12 juli ’16

Vanmorgen vroeg opgestaan, ik ga naar Negombo. Naar het ziekenhuis.

Eerst mijn dochter gefeliciteerd in een sms. Ze is 25 jaar geworden. Jeetje wat gaat de tijd snel.

Ik werd om half zeven opgehaald door Suramya. Ik wilde achter in de bus stappen. Dacht dat de patient voorin zou moeten. Maar dat was niet de bedoeling. Ik moest voorin.

En toen we bij de poort kwamen, begreep ik waarom.

Er gingen veel mensen mee. Er werden zelfs nog twee keukenstoelen achter in de bus gezet.

Het leek wel een schoolreisje. Voor mij dan. Ik had er zin in. Na twee weken even iets anders.

Ik hou van autorijden en om me heen kijken. Het was druk onderweg. Allemaal kinderen in uniform. Op weg naar school. Veel toek toeks. Er was zelfs een file onderweg.

Bij het ziekenhuis aangekomen gingen de wegen uiteen. Een inmate was mijn gids . Ik wist dat ze Herry ook hadden gevraagd. Maar die heeft geweigerd. Ik was nu met Shelly, zo noem ik hem. De echte naam is niet uit te spreken laat staan dat ik die onthoud.

Samen gingen we naar de wacht, of security, en we werden naar binnen gebracht. Mochten gaan zitten wachten. Ik zal een lang verhaal kort houden. Maar was van het kastje naar de muur.

We hebben binnen tot tien uur gewacht. IK zag ondertussen wel mijn ogen uit. Hoe het daar toe ging,. We zaten tegenover het ecg kamertje. De zuster had niets te doen. Kon ik zelfs zien. Een meneer zat al een tijd, maar moest gewoon wachten. Later werd het druk daar. Het was de bedoeling dat de patiënten de slippers uit deden. Maar de rest ging gewoon op schoenen in en uit.

Waar wij zaten, werden op een soort tafel twee kranten gespijkerd. Volgens mij was dat een soort ontmoetings plek voor de homosexuele broeders daar. Ik zag dat aan hoe ze elkaar benaderden.

Het leek wel alsof ze alle tijd van de wereld hadden. Het leesplekje werd ook meer door het personeel dan door de bezoekers in beslag genomen. Zo kwam het op mijn over.

Nadat we al een tijd hadden gewacht. Mochten we een kamer binnen, en gingen uitleggen dat ik graag het ziekenhuis wilde bekijken. Dat mocht niet. Ik vertelde dat ik geen bom bij me had. Dat geloofde ze wel. En het verhaal verteld waarom ik in Sri Lanka was. We moesten weer wachten op een nog hoger iemand. Dat zou om negen uur zijn. Weer naar de gang. Ik zei tegen Shelly, waarom ga je de krant niet lezen. We moeten toch wachten. Om tien uur waren we het wachten beu. We gingen naar buiten, omdat we afgesproken hadden om half elf weer terug zouden gaan . IK wilde graag wat water drinken. Dit samen gedaan. En weer wachten , nu op Suramya.

Deze belde dat het later werd. Eerst drie kwartier, later kwam er nog een uur bij, en nog een uur.

En het was warm. Zo warm. Ondertussen zag ik wel van alles voorbij komen. Veel toek toeks, met zwangere vrouwen. Met mensen met vaak iets aan de voeten. Een drukte van belang.

Soms even een gesprek met iemand. Maar merendeel ziet elkaar niet. En wat een verschillende mensen, sommige op blote voeten, anderen op slippers, weer anderen op van die leren mannenschoenen. Er kwam zelfs met spoed een ambulance aanrijden, stopte waar wij zaten.

Was actie, twee brancards . Een man met veel bloed. En de andere kon ik niet goed zien. Maar zag wel hoe ze hem uit de ambulance trokken. Eerst kwamen de schoenen, daarna werd er aan de broek getrokken, zo op de metalen brancard.

Binnen waar we eerst zaten te wachten , kwam ook veel personeel voorbij. Ik wilde geen foto s maken. Wilde wel respect houden.

Het laatste stukje wachten hebben we binnen gedaan. Ook zo druk daar. Iedereen die werd opgenomen, ging eerst langs een dokter, voor de bloeddruk en misschien nog wat.

En rijen , rijen voor de apotheek, zo noem ik dat maar. Voor halen van medicijnen.

Ik kon in een kamertje zien, ze hadden potten met pillen, en er werd met de hand een aantal uitgehaald, gewikkeld in een papiertje. En volgende patient.

Ik weet niet zeker, het lijkt wel dat ze meer gebruiken dan wij doen. Maar dat kan ook een aanname zijn, omdat ik zelf niks gebruik.

Ik dacht wat ben ik blij dat ik hier niet woon. In het dorp is iedereen aardig en vriendelijk en er heerst toch een mooi sfeertje ondanks alles.

Om kwart over vijf waren we terug. Ik was blij dat we er waren. Was erg moe, van zoveel zon.

En ook moe van , de attitude van sommige mensen.

De dokters herkende je zo. Hadden allemaal als status symbool de stethoscoop prominent om de nek hangen. En grote auto s . Wat een verschil tussen arm en rijk hier. Of is arm rijk en rijk arm.

Al met al een hele ervaring, deze dag. Maar als de sister me morgen vraagt, wil je nog keer mee, dan zeg ik, dank u beleefd, maar ik blijf veel liever hier op het dorp. En Shelly ook.

De tuinmannen hebben een hek gemaakt. Erg trots op ze.

En nu naar bed, tis acht uur. Eliza.