13 juli ’16

Vandaag zag ik allemaal personeel , naar het huis van dhr. Steur gaan.

Ik begreep van de bewoners dat de mevrouw die vermist was, daar gevonden was.

Ze lag in de rivier. Ik hoor nu dat het een soort van moeras was. Er heerst een vreemde sfeer. Politie is nu ook aanwezig.

Wat gaan ze doen? Ik weet het nog niet. Ik zal het later wel horen van Maryian en of mr Samson.

Ik zit hier nu alleen , voelt vreemd.

Komt een auto langscheuren, waarschijnlijk politie, ik begrijp de haast niet.

Ze zijn al even bezig, nu na een paar uur zitten ze bij mij aan tafel. Er moet heel wat papierwerk verricht worden.

Ik weet nu iets meer. Deze mevrouw is vanaf zondag na het ontbijt vertrokken met haar paraplu.

Ze wist dat ze er aan de voorkant niet uitkon, en dat er waarschijnlijk achter geen hek staat.

Waarom ze is vertrokken, is zoals ik het nu gehoord heb, dat er een ruzie was geweest. En dat ze waarschijnlijk even lucht wilde. Maar met fatale gevolgen. Het is daar erg gevaarlijk, moerasgebied.

Iedereen is van slag, iedereen wil het vertellen, een man met gebarentaal, omdat hij niet kon praten. Hij zei , ga daar niet heen. Ik had daar ook niets te zoeken. Ben naar kantoor gegaan. Sister Margaret ging het slechte nieuws overal vertellen.

Iedereen was van slag. Mr Samson kwam onmiddellijk, nadat hij het nieuws had gehoord.

Ze hebben het protocol gevolgd. Zondag na de vermissing gelijk al het personeel aan het zoeken.

De politie ingeschakeld. En elke dag was er weer een zoekactie. Tot de dag vandaag.

De politie vroeg , waarom is er geen hek om het terrein. Mr Samson heeft uitgelegd waarom dat niet zo was. Ben tussen de middag snel naar huis gegaan, iets gegeten, en weer terug.

Het wordt erg op prijs gesteld , dat ik telkens aanwezig ben. Voor mij, ik voel me erg betrokken.

Omdat er de laatste tijd wel vaker onenigheid in het dorp is. Wil Samson dat ik zaterdag de inmates gaan aanspreken over hoe de regels zijn. Er komt een bijeenkomst van iedereen in het restaurant.

Omdat ik uit Holland kom, spreekt dit meer aan. Zeker ga ik dit doen. Ik ga het doen zoals ik altijd doe vanuit mijn hart. Dan kan het niet fout gaan. Herry gaat mijn engels vertalen in het Singalees.

De overleden is vervoerd naar het ziekenhuis,voor sectie. Het duurde een tijd voordat het lichaam vrijgegeven werd. Vanmiddag om half zes kwam ze terug. Er werd een boeddistische rouwdienst gehouden. Dit om de ziel rust te geven en de weg vrij te maken naar de hemel. Daarna met zijn allen naar de begraafplaats. Hier liggen vele bewoners zonder grafsteen.

De mannen die haar gevonden hebben. Hebben vanmiddag een graf gedolven. , omdat dat geen geld kost. Iedereen kwam afscheid nemen. En maakten een soort van poort. Het was hetzelfde gevoel als in Talma, het ritueel wat we daar ook doen. Als we een van onze bewoners is overleden en wordt uitgedragen. Iedereen die werkt gaat dan uitgeleide doen.

De broeders uit het zieken huis, handicap house, en dementia huis. Zij zijn degenen die het graf dichten, en ze deden dat zo liefdevol , met zoveel respect, elke korrel zand die er naast lag ging op het graf. Daarna met tekens met hun spades het graf versierd. Er werd een kaarsje op het graf aangestoken. En sister Margaret deed een gebed. Ook werden bloemen op het graf gelegd. Zeer bijzonder dat ik dit mee mocht maken.

Daarna terug naar kantoor, op de plaats waar we altijd zitten. Er waren negen mannen aan het woord. Ze waren zo boos. Dat dit gebeurt was. Dat er geen hek was. Er was zoveel emotie. Ik kon niet anders dan blijven. Sister Doreen werd gevraagd om alles tegen mij te zeggen . Ik heb gezegd dat ik alles wat ik hoor en zie meeneem naar Nederland. Deze mannen werken al 20 jaar hier. Ze hebben het begin meegemaakt toen mr Steur er nog was. En gaandeweg is het afgebrokkeld. Er zijn zelf soms geen medicijnen voor de patiënten. Ik zie dat ze geraakt zijn, zo vol met emotie.

Mr samson zit met zijn handen zo nu en dan voor zijn gezicht. Hij wil , en hij wil, maar zijn handen zijn gebonden.

Vanmorgen zelf meegemaakt, dat er nog maar 1 attends is, een pamper voor volwassenen. Dat er dat er geen geld is voor om zomaar een doos te bestellen. Wat wij in Nederland zo makkelijk doen.

Wat ik bijna vergeet te vertellen, er waren vanmorgen drie Nederlanders om te gaan kijken in het dorp. Herry deed de rondleiding. Ik ging mee om te zien ,hoe hij de rondleiding deed, zodat ik wist wat wel en niet gezien kon worden. Niet dat er geheimen zijn, maar soms mag en wil je ook waken voor de privacy van de inmates.

Herry liet meer zien dan ik had gedaan. Voor mijn gevoel kon je niet de patiënten laten zien, die op zaal lagen. Maar dat kan dus wel. Had dat ook al gevraagd aan Maikel. En ze vertelde dat het goed was. Ik zou dan eerst vragen of zelf kijken of het kon.

Ik merkte ook dat de vrouwen het leuk vonden die op zaal lagen. Ze zijn altijd zo dankbaar.

En het is fijn om met iemand te spreken die ook uit het vak komt. Dat trof dus vandaag.

Zelfs haar mail adres gekregen en toegevoegd aan de blog. Als ik weer hier naar toe ga, heeft zij misschien wel verbandmiddelen en zo , welke ik mee kan nemen. Deze zullen in ieder geval minder zwaar wegen dat de jeu de boule ballen die ik had meegenomen.

Over dat gesproken, Ik kwam Rachel ook tegen, een bewoonster die in de eerste dagen ook bij de activiteit was. Ze zei , ik mis je. En dan moet je zeggen, ik doe nu even iets anders. Ik ga volgende week tijd maken om nog keer te gaan. Ik wou dat ik mij kon verdelen in honderd stukjes, dan had ik overal even iets kunnen doen.

Ik ben nu ook wel moe, een lange dag, maar wel een dag waar ik het gevoel had iets te betekenen.

Ik wens dat de mannen goed slapen, die vandaag helden waren.Om de dingen te doen, die niet makkelijk zijn geweest.

Ik heb zoveel respect voor jullie. Dank je wel. En ik beloof dat ik vertel aan het bestuur wat jullie

allemaal raakt.

En voor ieder die dit leest, wens ik alle goeds. En zoals ze hier zeggen, God bless you.

eliza