19 juli 2016

Vandaag is het dinsdag, ik raak soms de dagen kwijt.

Vanmorgen bijna verslapen, de wekker had waarschijnlijk een off day. Ondanks dat was ik toch op tijd in het ziekenhuis,. Eigenlijk is het meer een soort van verpleeghuis, Als de inmates echt iets hebben gaan ze naar het ziekenhuis in Negombo. Vandaag zag ik Rita in de toek toek zitten, zij is weer terug en zat kaarsrecht in de Toek toek. Ik ben blij dat ze er weer is. En dat haar been er ook nog is. Had ik verteld, dat ze een tijd terug in Negombo was voor haar been, daar wilden ze dat het geamputeerd werd. Vervolgens naar Colombo in het ziekenhuis, daar werd verteld dat het been gezond was, alleen een hele grote wond op de rechter voet. Je weet dan niet wa tervan te denken. Is het te duur? Morgen zijn er dus vijf dames op de afdeling. Ik wil graag een foto van hen allemaal.

Ontbijten en wat oefeningen op papier zetten welke ik zou doen. Voor mij de eerste keer dat ik de juf was.

Ik had Mariyan gevraagd om mee te doen, dat ze wanneer ik weg ben de gymnastiek voort kan zetten. Ik ga Samson vragen of ze daarvoor kan worden ingehuurd. En ook voor iets van creativiteit te doen. Maar ze bleek ziek te zijn. Gisteren was ze al verkouden.Dit heeft zich waarschijnlijk doorgezet. Omdat ze niet zo snel thuis blijven, omdat ze dan niks verdiend.

Toen ik om stof was samen met haar , heb ik kraslootjes gekocht. 5 voor honderd roepies.

Ik zei als ik win is de helft voor jou, en de rest gaat in de grote box voor het dorp. Ik denk dat we niks hebben gewonnen, anders had ik het wel geweten.

Acht uur 45 , en ja daar kwam Kumari aan, met nog drie dames. Ik vertelde we wachten nog tot negen uur en dan gaan we beginnen. Op het gras. Ik wilde ook loopoefeningen doen. Maar het bleek dat twee dames , op een stoel moesten zitten.

Mijn programma iets aangepast, en begonnen met de pas op de plaats. Ondertussen gaf ik luidkeels aanmoedigingen. En er kwamen van alle kanten meer inmates aan. Ook de rolstoelers, en een paar mannen. In totaal waren er wel twintig. Ze waren allemaal enthousiast. Na een half uur zei ik nu weet ik niks meer. Ik deed zelf nog een paar oefeningen op de grond, welke wij altijd doen in Nederland. Ik kon niet van de dames verwachten dat ze dit ook gingen doen. Maar ze gingen ontzettend lachen. Ik zat onder het stof en gras.

Ik vertelde nu is het afgelopen en vrijdag gaan we weer. Alleen een ander plekje. Dit wordt in de schaduw bij het restaurant. Iedereen bleef hangen , ik dacht begrijpen ze wel dat het afgelopen is? Waarschijnlijk de gezelligheid. Samen zijn. En ik hou er ook van een beetje teuten.

Ook de zusters kwamen kijken, dus , een half uur gym, en zeker nog een half uur kletsen.

Kumari vertelde me iets. Ze had een prachtige slinger van bloemen gemaakt. Dit wilde ze plaatsen bij het beeld van Herman Steur , dit staat bij de ingang. Hier zijn een paar foto momentjes gemaakt.

Daarna samen door de uitgang naar buiten. Het is best een groot beeld. Ik dacht ik klim erop en ga de bloemenslinger in zijn handen doen. Een stoel werd gehaald, en ik er op. Maar ik durfde niet meer. Ik was bang. Heb wat hoogtevrees.

Daarna kwam er een dappere security, hij klom op het beeld, en heeft de bloemen in de handen van meneer Steur geplaatst.

Terug op kantoor, ik zat net op mijn plekkie, of ik hoorde dat er toeristen waren. Ja dan wordt ik altijd blij van. Vandaag kwamen Peter, Trea, en Dieneke op bezoek. Ze hadden een chauffeur mee die Sanath heette. Hij was nog nooit hier geweest. En was ook nieuwsgierig. Wie weet brengt hij ook nog keer toeristen mee. Zou mooi zijn. Hij kon ook veel over de bomen en zo vertellen , maar dat ben ik allemaal al weer kwijt. Er was een boom, die staat vlak bij mijn huis, deze heeft een boedistische betekenis. Dus daar ga ik vanavond even contact mee zoeken J Wie weet fluistert deze boom mij iets moois in mijn oren. Ik heb zijn mailadres, ga hem vragen om het nog keer voor mij op te schrijven. Is ook leuk om te gebruiken in mijn volgende rondleiding.

Ik heb een groot bedrag gekregen om zelf te mogen besteden in het dorp. Ik noem geen bedragen dat is niet aardig . Het is fijn als het uit het hart komt, en dan zijn alle kleine beetjes goed.

Ik vertelde dat ik het voor de tuin wil gebruiken. Maar ineens kreeg ik een ingeving, ik ga het gebruiken voor de septic tank. Morgen ga ik dit voorleggen aan Samson.

En ik ga een foto sturen hier, als ze ermee bezig zijn, dat heb ik Peter beloofd.

Daarna weer even in kantoor. En plotseling werd er gebeld…. OOO Munasienge was er al met het eten. Snel terug. Wat gegeten, beetje bewaard voor mijn waakhond.

Vanmiddag willen ze graag vroeg het kantoor sluiten. En ik wil nog zoveel opschrijven en regelen.

Als ik het niet vergeet ga ik vanavond struinen voor de zusters voor een koelkast. Heb een reminder op mijn hand gezet, een grote letter K. Zodat ze de insuline in de spreekkamer van Randika kunnen bewaren. Nu moeten ze altijd hier naar toe. En dat spaart weer beetje tijd.

Hierbij doe ik een oproepje, er is hier een meneer die slecht hoort aan de rechterkant, misschien is er iemand die nog een hoorapparaatje heeft liggen met batterijtjes.

Ik ga thuis de foto s , op papier zetten ,en dan hier naar toe sturen. En dan kan zo n klein apparaatje er ook wel bij..

Het was denk al een uur of vier en ik zat samen met sister Doreen hier. Beiden druk bezig met bezigheden. Ik op de computer,zij was aan het schrijven. De computer die er ooit was is stuk. Nu doet ze alles letterlijk opschrijven.

Plotseling kwam er bezoek, ik hoorde aan de stemmen dat ze uit Sri Lanka kwamen.

Shirly mijn begeleider laatst in het ziekenhuis Negombo. Was de gids en liet ze het dorp zien.

Ik hoorde van sister, dat het best wel wat belangrijke personen waren. Na afloop van het bezoek, heb ik uitgelegd wie ik was, en dat ik samen met Els de volonteers waren. Heb om info gevraagd.

Mijn mailadres gegeven, zodat we contact kunnen houden.

Het bleek een delegatie van de Lions Club of Negombo Horizon. Ze willen iets voor het dorp gaan betekenen. Omdat ze zoveel respect hebben voor Herman Steur, willen ze iets bijdragen.

Daarna zei ik tegen de sister, kom we gaan naar huis. Het is laat.

O ja, ik ben niet naar Nilanthe gegaan, ik heb er op ingevoeld, en het voelde voor mij niet goed om te gaan. Ik heb dit verteld aan Els dat het voor mij niet goed was om te gaan. Het was ook niet echt geregeld, en ik ben ook heel graag hier, om mijn dingen te doen.

En ik zal het vast nog wel eens meemaken, op een andere tijdstip, in een ander jaar.

Ik ging in ieder geval heel fijn naar mijn huisje. Onderweg werden we geroepen door het sewingvrouwtje. Mijn rok was klaar. Ik heb nog nooit zo n mooie rok gehad. Ik ga hem voor het eerst aandoen, op 22 juli, als de afgezant komt van het departement. Dan wil ik er graag goed uitzien.

Ik heb hier natuurlijk geen kapper om mijn grijze haren weg te werken. Maar ik had wel iets gekregen van de kapper. Ik dacht , ik ga dat maar eens uitproberen. Gebruiksaanwijzing was zo klein , zelfs met bril niet te lezen. Ik dacht ga het gewoon doen. Ik zie het wel. Heb een klein stukje gedaan, en het viel me niet tegen. Het is uitwasbaar. Ga morgen nog keer doen.

Om acht uur gaan slapen, en even wat muziek nog, alleen het draadje wat tussen de luidspreker en het apparaatje zit, haperde. Ik dacht ga dat maken, of verstevigen. Met een veertje. Ja ja, uit mijn kistje. Maar dat hielp niet zoveel. Ik ga het morgen vragen aan Suramya.

En ja ik heb gestruind, maar geen koelkast gevonden , ik ga kijken wat ik kan doen.

Wel wat kokosnoten gevonden, en een roe voor schoonmaken. In een huisje stonden schoenen in de vensterbank. Waarom die daar staan, ik zou het niet weten :)

Tot morgen, Eliza.