3 augustus. Zoals gewoonlijk vroeg wakker om 5.00 . Nog geen tijd om echt op te staan. Heb wat foto s naar Sietske gestuurd, ik hoop dat ze die vandaag in mijn mail zet, dan kan ik ze morgen plaatsen. Ik heb alles weer in gepakt, en ben naar beneden gegaan, dacht ga alvast maar ontbijten. Maar het was nog veels te vroeg. Ontbijt begint om zeven uur. Ik zei , dit is niet erg hoor, kan ik gewoon op internet en mijn verhaal schrijven. Ik heb heerlijk geslapen. En zat bij de familie Nalini en Sarath aan tafel. Heb koffie gekregen. Ik weet niet wat er met dhr. des huizes aan de hand is. Maar hij rochelt wat af. Ik doe net alsof ik het niet hoor. En typ er vrolijk op los.

Wat is het fijn om muziek mee te hebben. Een van mijn favoriete liedjes is, Rome van Nick en Simon. Als ik later dood ga, wil ik deze graag . En ook het liedje Alles is liefde. Maar dat was al bekend bij mijn kinderen. Het is fijn om te zingen, het geeft lucht aan vele emoties. Ook is het fijn om hier te zitten. Ik weet dat ik nu alleen kan reizen. Er is altijd wel iemand in de buurt waar je mee kan delen. Ben benieuwd hoe Lal geslapen heeft. En ik hoop dat we vandaag slagen om iets te kopen, iets wat echt is en niet zo duur om uit te delen thuis. Ik wil geen plastic of kitch. Heb Lal dat wel verteld, maar ik weet niet zeker of hij mij begrijpt. Wat ik wel weet , dat we naar de olifanten gaan, het is een weeshuis waar olifanten worden opgevangen. Pinnawela is een kleine plaats aan de Ma Oya rivier. Het dorp staat vooral bekend vanwege het olifantenweeshuis. Op deze plek worden gehandicapten en/of verstoten olifanten opgevangen. Dat olifanten centraal staan in Pinnawela blijkt ook wel uit de op 1.500m verder gelegen Millennium Elephant Foundation. Hier worden in het verleden gevangen genomen olifanten opgevangen en verzorgd. In tegenstelling tot het commerciële olifantenweeshuis, wordt de Millenium Elephant Foundation grotendeels gerund door vrijwilligers, waarbij het belang van de olifant voorop staat. Ik heb iets van Nalini meegekregen, dat ik aan Priyantie moet geven . IK hoor net dat ze weggaan vandaag. Bijzonder wat ze deden dat ze voor de afbeelding van Jezus die aan de muur hangt, iets van een gebed deden. Om half acht ontbijt, geroosterd brood, scrambled eggs en fruit. Het fruit heb ik gedeeld, of liever gezegd er is een banaan gestolen. Ik zat te genieten en keek in de verte naar een stel apen. Waarvan er eentje steeds dichter bij kwam. Ik dacht het zal toch niet zo zijn , dat hij zo brutaal is om dit terras op te gaan. Jawel daar was tie al. Hij zat eerst met zijn achterwerk op de andere gedekte tafel. En nam een sprong naar mij toe, en voordat ik ja kon zeggen, had hij de banaan al buit gemaakt. En handig de schil eraf en weg was tie. Mannen van de parkeergarage zagen toe, en waren benieuwd naar mijn reactie. Ik kon alleen maar lachen. Ik vond het alleen jammer dat ik niet een foto had kunnen nemen. De andere gasten kwamen, en ik was nieuwsgierig of hij hetzelfde kunstje nog keer zou doen. Ik had mobiel al kant en klaar, maar helaas voor mij. Gelukkig voor de andere gasten, zij hebben vandaag iets meer fruit dan ik heb. Ik had Lal al bericht gestuurd dat hij eerder zou kunnen komen, maar ik denk dat hij nog op een oor ligt. Ik wil graag de camera opladen. Maar het gaat zoals het gaat. Pryjanthie belde nog even hoe het ging. Ze komt morgenavond om zeven uur samen met Janaka. Dan treffen we elkaar weer. Ook net een sms naar Suramya gestuurd, gevraagd om een kast in zijn ruimte neer te zetten. Ik wil materialen kopen om te gebruiken door de zusters voor de bewoners. Suramya kan dan het beheer doen. Ik hoop dat ik alles voor zaterdag op orde heb. We gaan ook nog in het convent eten op vrijdag. Half tien vertrokken we richting Pinnnawela. Eerst naar een soort souvenirs winkel. Ik wilde ook graag iets mee van het land. Wilde ook graag iets kopen, kleinigheden zoals Sietske had gedaan in zuid Afrika. Heb dat uiteindelijk niet gedaan. Ik wil geen plastic dingen kopen, waarvan de ontvanger denkt, o leuk. Maar wat doe ik ermee. En vervolgens beland het in een hoekje. Onderweg vroeg Lal, vind je het leuk dat we naar farmer place gaan. Ja, is leuk, dacht ik. Ik verwachte een grote boerderij te zien en te kijken hoe daar alles in het werk gaat. Waar we naar toe gingen bleek uiteindelijk een soort restaurant te zijn , waar je van alles kon eten. En een plaats waar je bloemen en planten kon kopen. Het leek klein beetje op Intratuin. Lal wilde perse samen daar iets eten. Hij bestelde een soort bonen schotel. Ik had het gevoel dat het ontbijt nog niet geland was, maar ik kon er niet onderuit. Daarna even kijken wat er allemaal te koop was. Lal heeft zelf een grote tuin, een wilde zaadjes kopen. Ik mocht ook iets uitzoeken, en bedacht ik ga kousen band doen en komkommer, maar dan een ander soort dan die wij in de supermarkt hebben. Bij de olifanten aan gekomen, ging ik mijn kaartje halen. Het blijkt dat de drivers niet hoeven te betalen. Zij mogen gratis naar binnen. Het kan ook wel zo zijn dat het al verrekend was met mijn kaartje. Je weet soms niet waarom en hoe. Het was een prachtige plek voor de olifanten, maar ik zag al gauw dat het eigenlijk niet zo leuk was. IK kon vragen aan Lal of het klopte wat ik zag en voelde. De olifanten werden in bedwang gehouden met een stok. Sommige stokken hadden een soort punten. Ze waren bang voor de stokken. Ik denk dat als ze opgevangen worden , eerst kennis maken met de stokken. Je kon een schaal fruit kopen, en dit voeren aan één olifant. Hij was geketend en kon eigenlijk geen kant op. Zijn “helper” had een stok. Je kon dit fruit voeren aan de olifant, en je reisgenoot kon dan een foto maken voor thuis. Lal vroeg mij, of ik dit wilde. Nee dank je wel. Ook bij de olifanten die daar rondliepen , waren helpers bij, ook gewapend met stokken. Je kon op de foto met ze voor geld. Ik begreep dat het fruitfoto project, daar kwam het geld ten goede voor de olifanten, Bij het andere was het geld voor de mannen. Heel lang gestaan en kijken bij een olifant, ook hij was geketend, hij stond te eten, en op commando gaan liggen, en dan werd hij natgemaakt. Als je wilde als toerist, kon je tegen betaling weer op de foto en mocht je de olifant besproeien met water. Er was ook een plek, daar kon je gaan kijken als de weesolifanten werden gevoerd met melk. Er waren er twee, ongeveer drie jaar oud nu. Al hoe klein ze waren, ze wisten en volgden de helpers om een fles melk op te drinken, twee tellen en het was al naar binnen. Een paar keer per dag , gaan de olifanten door de straten, op naar de rivier om een bad te nemen. Wij daar ook naar toe, ook voor onszelf niet voor het bad , maar wel voor iets te eten en te drinken. We hadden een mooi plekje gevonden. Met uitkijk op de rivier. En wat er toen gebeurde, vond ik raar , maar wat waarschijnlijk heel gewoon was op deze plek. Lal ging ergens anders naar toe om te eten. Dat was gratis. Hij deed voorkomen dat hij daar spicy foods kon eten. En hij kon eten zoals hij gewend was, met je handen eten. Ik heb het zo gelaten, maar voelde raar. Later in de auto heb ik dat gezegd, dat ik sommige gewoontes niet begrijp. Even tussendoor, ik had Lal ook gevraagd , wat doe jij met je afval? Verbranden zegt hij. Ook het plastic? Ja ook het plastic. Als er geen oorlog was geweest, was er nu minder armoede, en waarschijnlijk net zoals bij ons zou het plastic worden recycled. IK heb wel gehoord dat er een proef was gedaan, om te recyclen, maar dat het nog te vroeg was voor dit land. In ieder geval , neem ik mijn eigen batterijen weer mee naar Nederland, en ga ze inleveren bij de Jumbo. Bij de rivier, was er een helper, misschien wel een vrijwilliger, die een eind verderop in de rivier stond samen met zijn olifant. Ik zag vanaf mijn mooie plekje dat hij constant bezig was om de olifant te wassen en met water besproeien met zijn handen. Hij is een helper met hart. Je zag ook dat misschien na een uur, de olifant helemaal donker van huid was. Helemaal verzadigd van water. Lal was ondertussen weer bij mij gaan zitten, en beaamde dit. De andere olifanten bleven licht van kleur. Een mannetjes olifant was geketend ,ook bij de rivier, maar had gezelschap van een vrouwtje, die bij hem bleef staan, ondanks dat deze vrij was van ketens. Ook dat de liefde niet werd toegestaan door de helpers. Teveel genegenheid staat waarschijnlijk niet geschreven in de handleiding welke uitgereikt is bij aanvant van hun werk of taking care of the elephants. In de auto, ik weet niet meer of dat was voor of na dit bezoek aan de olifanten. Vertelde ik Lal het verhaal van het jongetje van de reclame van de rolo s. Lal vertelde mij een paar andere verhalen. Welke wel waar zijn. Onder andere deze. Er was eens een olifant die meeliep in een stoet, samen met zijn “baas” Een tijdje zo gelopen te hebben, kwam er een auto voorbij. En wat deed de olifant ondanks dat zijn baas de andere kant op wilde lopen. H11ij draaide zich om en achtervolgde de auto. Na een tijd kwam de auto tot stilstand, en de chauffeur stapte uit. Waarop de olifant hem benaderde en hem omhelsde met zijn slurf. Het bleek namelijk zijn vroegere verzorger te zijn. Ook tijdens een processie waar ze naar een tempel lopen. Blijven ze soms gewoon staan, en gaan niet eerder verder dan dat ze brood en honing hebben gekregen. Omdat ze dat nog weten. Ooit lang geleden hebben mensen hen hier iets te eten gegeven. De helpers weten dat en hebben dan ook altijd iets van brood en honing mee. Zodat ze weten dat hun eindeloze weg teveel oponthoud heeft. O ik schrok net even, had een heel verhaal opgeschreven en de computer wilde even niks mee. IK dacht ok , ik ga even iets anders doen. Maar hij bleef hangen. Klein gebedje gedaan. En ja hoor het werkt weer. We gingen ook nog langs bij een kleine theefabriek, dit was de dochteronderneming van een heel groot bedrijf. We waren waarschijnlijk de eersten en de laatsten van deze dag. Maar wat een warm welkom. Ik weet nu hoe het werkt. Heb alles goed uitgelegd gekregen. Ik zag dat Lal nergens meer te bekennen was. En aan het einde van de rondleiding, kregen we thee. De beste thee die er is. Ik wilde ook de groene thee proberen, maar die smaakt toch wel wat anders dan die van ons. Ik lust gewoon graag koffie Het was een aardig meisje die de rondleiding deed, en we hebben ook wel iets meer besproken dan alleen de thee. Daarna terug naar het dorp. En dat was best nog een eind rijden. Thuis aangekomen, kwamen we Munesinghe , Nilanthe tegen, zij waren bij Els geweest. Het bleek dat het buikvirus ook haar heeft aangeraakt. Alles weer uitladen en afscheid genomen van Lal. Dat voelde ook wat raar, je bent ondertussen toch wel iets meer dan toerist en driver. Ik kon soms ook zo lachen met hem. En ik vond het leuk om hem aan het lachen te maken. Lachen is zo fijn. O ja, ik heb onderweg hem opgenomen met de Ipad, hij blijkt ook te kunnen zingen. En echt was mooi. Hij zong dan wel mee met een bestaand liedje. Maar hij deed het wel. Ik hoop dat ik dat nog toe kan voegen op deze reismee verslag. Het eerste wat ik vervolgens deed was plassen, fff ik moest wel nodig. Had misschien onderweg gekund in de berm, of ergens. Maar mijn voorkeur was toch om gewoon thuis naar mijn eigen wc te gaan. Daarna naar Els om te vragen of ik nog wat kon doen. Maar de deur was dicht. Heb toen sms gestuurd. Ik hoop dat ze morgen weer wat beter is. Janaka belde nog, hij wilde alles weten over hoe het was gegaan. Morgen nog contact over de meeting van 19.00… Het was wennen weer terug in mijn eigen huisje. Lekker vroeg naar bed Hg Eliza.