Eliza.

6 augustus vervolg.

Ik had afgesproken met Suramya, dat hij bij mijn huisje zou komen om negen uur.

Ik wilde alleen door de straten lopen en bij de poort in de auto stappen.

Hier en daar nog geknuffeld, en afscheid van Nilanthe genomen, en van Mariyan. Ik kreeg van haar nog wierookstokjes in mijn handen geduwd.

Door de poort en gedag zeggen tegen de security. Gek dat je weggaat. Ook wel blij om naar huis te gaan. De laatste dagen was het zo warm en ik kan het nu wel vertellen. Maar ik had zo n last van mijn blaas. Dit is in het begin ontstaan denk ik. De eerste dagen bij het dementia huis. Ik had een stoel gepakt van de gang.

De patiënten of bewoners van het dementia huis, hebben alleen maar een jurk aan die van achteren vast is gemaakt. Het kan zo zijn dat er op de stoel toch nog iets van urine of faeces heeft gezeten.

Iets minder weerstand, en druk bezig zijn.

Ik had al eerder last hiervan, ik wilde het niet vermelden, maar waarom niet he. Het is menselijk.

Ik wist dat ik veel water moest drinken, en dat ik geen synthetische broekjes aan moest. Soms gewoon zonder onderbroek, niemand die het zag. En dan ging het het lastige gevoel van dat je telkens moest plassen weer weg. De laatste dagen was het zo heet. Ik schreef al eerder dat ik vrijdagmiddag niet lekker was, maar dat we een cerficaat zouden krijgen, voor het werk wat we hebben gedaan. Ik hoopte dat ik daarna kon gaan liggen.

Ik had nog sms gehad van Mr Janaka, hij was thuis aan het werk, en zou het leuk vinden dat ik nog even langs kwam om afscheid te nemen. Ik vond dat ik dat als het even kon, moest doen.

Suramya onderweg mijn telefoon gegeven, voor het adres.

Pryanthie was ook thuis, zij gaf mij nog een aandenken, een borduursel van haar moeder, niet ingelijst, ondanks dat ik het vroeger niet aan de muur zou willen hebben. Ben ik hier erg blij mee. En ga het inlijsten en ophangen. Nog kennis gemaakt met twee zakenlieden , en daarna snel naar vliegveld.

Ik dacht nog, Suramya gaat mee met mij totdat ik door de douane ben. Dat ging niet door. Hij is druk. De auto aan de kant en de koffer eruit, en mijn twee rugzakken. Ik wilde eerst de computer in de koffer doen, maar dan kwam ik over de 30 kilo. Besloten om de rugzak daarvoor te gebruiken.

Ik had nog een andere waar ik de dingen voor onderweg in had. Toch iets zwaarder reizen dan ik wilde. Maar kon niet anders.

Vragen in de hal waar ik naar toe moest. Er was veel controle. Ik belande in een rij,waar een engels echtpaar voor me stond, en daarmee een praatje gemaakt. Bij het inchecken zag ik dat ik dat mijn koffer twee kilo teveel was. Ik probeerde met een praatje de meneer beetje af te leiden. En dat lukte. De koffer ging alvast. Daarna door naar een ander loket, Voor de boarding pass. Ik hoopte en wenste , dat ik veel ruimte zou hebben, t is toch een hele lange reis.

En mazzel ik zat vooraan met veel ruimte. Ik zat naast een vader met een zoon.

Onderweg zitten haken, zag dat er ook nog een schaar in het zakje zat. Dat mag niet. Maar deze is goed door de controle gekomen. Beetje gelezen. En alles wat er te doen was op het kleine beeldscherm. Spelletjes, en stukjes film gekeken.

Ik voelde dat de jongen naast me erg onrustig was. Later begreep ik waardoor.

Na ongeveer acht uur vliegen, kregen we weer een maaltijd. Ik wilde graag kip, maar omdat ik een van de laatste was die iets te eten kreeg, was het op. Er was nog één kip. Ik vertelde de stewardess geef dat maar aan deze jongen. Maar de vader wilde dat ik perse die laatste kip kreeg.

Ik bedankte hem. Plotseling stond de jongen op, en vloog weg. Kwam terug, en ja hoor nu wist ik waarom hij zo onrustig was. Hij moest overgeven. Pfff. Daar zit je dan met je eten voor je.

Dit is iets waar ik heel slecht tegen kan. Ook toen in nog in de zorg werkte, was dit iets waar ik het meeste moeite mee had. Ik kreeg dan ook braakneigingen. Nu ging het goed. Maar je begrijpt, ik heb de kip laten staan.

Ik had gebeld, het enige wat ze deed was een nieuw zakje geven.

De vader heeft alles opgeruimd, mijn boek lag op de grond, later bemerkte ik dat er nog enige spetters op waren beland. Gelukkig had ik nog poetsdoekjes in de tas.

Ik begreep dat de jongen zich er geneerde, vertelde hem, goed dat het eruit is. De hele verdere reis heeft hij geslapen.

In Frankfurt aangekomen gelijk iemand aangeschoten voor welke kant ik op moest. Het bleek dat ik ook daar naar een andere terminal moest. Weer precies op tijd. Het leek wel science fiction. Zo n dames stem, die op een robotachtige manier vertelde waar je naar toe moest.

In de bus onderweg naar terminal een, toch nog maar weer gevraagd voor de zekerheid aan een meneer. Ik zat goed.

Een heel eind lopen, kwam ik bij balie 23 aan, daar kon ik boarden. Eerst vertelde ze me dat ik niet mee kon. Ook omdat ik met grote letters had opgeschreven van de vlucht. Waarop ik zei, nee hoor ik weet dat ik hier goed ben. Kijk maar eens goed naar mijn papier.

Weer wachten, en om halfnegen instappen. Deze vlucht duurde maar een uur. Onderweg wilde ik iedereen vertellen dat ik zo n zin had om mijn dochter weer te zien. Heb dit toch voor me gehouden, degenen waar ik naast zat, zaten niet op mijn verhaal te wachten.

Aangekomen op schiphol, naar de band van de koffer. Dit duurde zolang, ik dacht het zal toch niet weer zo zijn, dat mijn koffer er niet is. Maar na een half uur of meer, daar zagik hem tevoorschijn komen. Had nog wat felle gele linten bevestigd. Zodat ik hem gelijk zou herkennen.

Door de deur, en ja daar stonden ze. Erik en Sietske met chuckie het hondje. En ook Geert , dat had ik niet verwacht, dat was een grote verrassing. Geert had het welkomstbord in handen.

En Erik kwam met en prachtig bos bloemen. Wat fijn om ze weer te zien. En gelukkig geen tranen.

Sietske had stroopwafels en een thermobeker met koffie. Heeeeerlijk.

Weer terug in Nederland. Wat een vreemd gevoel. En ook weer niet.

Ik was totaal niet moe, ook in de auto niet. In Sri Lanka, zou ik bijna al weer opstaan.

En dan kom je thuis. Laurens op de bank.

Voorheen als ik terug kwam van vakantie, leek alles zo triest in huis. Nu dacht ik wat heb ik een mooie kamer, en wat een mooi huis. En wat een grote tv. Ik heb zes weken geen radio tv gezien en gehoord. En wat ziet het er mooi uit. Ook zag ik wel dat Laurens wel iets opgeruimd had, maar dat er voor mij ook wel weer werk aan de winkel was.

Boven mijn bed opgemaakt. En toch wel snel naar bed gegaan. En wat ligt dat lekker. Maar nog steeds gek. Ik werd vaak wakker, en zou mijn lampje aan doen. Maar nu is dat lampje aan de andere kant . Ik was nog steeds voor mijn gevoel in mijn huisje in Sri Lanka.

Ik ging vroeg opstaan, en de dag goed meenemen. Maar o jee wat een was. Ook een was die wel schoon was, maar verfrommeld in de bijkeuken lag. En mijn kleren uit de koffer , waren wel schoon maar er was een flesje gebroken. Dus ook dezen moesten weer.

Ik voelde me gebroken, en heb mezelf een beetje overschat.

Voor het eerst weer boodschappen doen in de jumbo. Er was niks meer in huis. Gelukkig had Sietske nog koffiepads gekocht.

Bij het kruidvat cranberry capsules gekocht. En appelazijn. En echte cranberrys. Ik wilde nu op een natuurlijke manier van mijn blaas pijn af. Veel drinken.

S avonds om zeven uur, ging mijn licht uit, ik voelde me ziek, en ben naar bed gegaan. Ik heb nu en goede nacht geslapen.

Bij het opstaan om negen uur voelde ik me redelijk hersteld. Vandaag alle was verder weggewerkt. En ik heb het idee dat ik nu weer meer geland ben. Zeker met anderhalve been.

Ik heb bijna geen last meer van mijn blaas. Ik kan nu ook gewoon weer water uit de kraan drinken.

De douche is heerlijk warm en er komt veel water uit de kraan.

Vanavond naar Geert mijn speciale zoon, poes Juno gaat het niet redden. Hij ligt in zijn mandje en ik denk dat hij de morgen niet gaat halen. Gelukkig is Geert er rustig onder. Ik neem de telefoon mee, soms vergeet ik gewoon mijn mobiel.

Morgen bellen naar Uwv , ik zal nu toch actie moeten ondernemen voor een baan. Van acht uren op Talma State kan ik niet leven. September mag ik weer beginnen. Zal vreemd zijn, het gebouw voor de helft weg, of staat er ondertussen al iets nieuws.

Ook wil ik wat mails versturen, ben nog niet helemaal klaar met het welkomst dorp. Ik wil nog wat vingers aan de pols houden.

Mail terug gekregen van Nilantha en mr Samson.

Vervolg vandaag 13 augustus.

Ik moet nog steeds landen.

Juno, is wonderbaarlijk hersteld, hij loopt weer, al doet hij geen vreugdedansjes meer. Hij is oud 15 jaar, hij eet en drinkt weer. Hij had vocht , en hartproblemen. Nu door medicijnen gaat het weer.

Mijn blaas gaat toch niet zo goed als ik dacht. Afgelopen donderdag dacht ik , ga toch mijn urine even wegbrengen. Ik ga toch niet eigenwijs zijn, en nu heb ik weer alle voorzieningen, waarom daar dan geen gebruik van maken. En wat ik al wist, een blaasontsteking, een kuur van vijf dagen.

Ik ben weer gewend aan mijn eigen bed, weet het licht weer te vinden.

Vandaag zaterdag, dochter Antje is weer terug van vakantie Italië, ik heb haar van de trein gehaald. Het is net alsof alles hetzelfde is .

Ik ga vandaag Janaka mail schrijven, om te vragen hoe het allemaal staat, Ik heb wel contact met mr Samson. Dat is fijn. Het lijkt allemaal zo ver weg en toch nog zo dichtbij. Ik mis het .

Wel contact gehad met UWV. Ik kan me nog niet inschrijven , niet eerder dan september. Ik zou graag een persoonlijk gesprek willen. Maar daar doet het UWV niet aan. Misschien in een later stadium

Mijn kpn mail doet het al een paar maanden niet meer. Is vervelend, weet niet of ik iets gemist heb wat belangrijk zou kunnen zijn. Wie weet ik ga een oproepje doen op facebook om te helpen. Of een student inhuren. Thuis alles weer een beetje op regel. Het wordt deze week mooi weer, ga dan de tuin weer onder handen nemen.

Zin om straks weer aan het werk te gaan.

Al is het voor acht uren. Eerst nog paar leuke bezoekjes her en der brengen. Wel fijn om iedereen weer te gaan zien.

Ik heb beloofd in januari terug naar het dorp te gaan te gaan. En wat je beloofd behoor je te doen. Het is toch een onderdeel van je leven geworden. En ik ben benieuwd of de beloften die zijn gedaan, ook uitgekomen zijn. Ik ben al aan het kijken voor een goedkope reis.

Ook ga ik foto s opsturen, en ik wil iets creatiefs doen met alle fotos die ik gemaakt hebben, een soort van kunststuk.

Voorlopig is dit mijn laatste reismeeverslag. Ik hou jullie op de hoogte , van de veranderingen die gaan komen. Mijn gevoel zegt dat het nog niet klaar is.

Voor iedereen , dank je wel voor het lezen, en voor zo nu dan reageren op mijn berichten.

Eliza.